آلبر کامو کیست؟ بررسی بهترین کتاب‌ های آلبر کامو و زندگی‌ او

ایده فلسفی که در قلب بسیاری از کارهای نوشته شده آلبر کامو (Albert Camus)قرار دارد، بیان می‌کند که زندگی اساسا بی‌معنی است. تلاش بشر برای یافتن معنا در یک زندگی بی‌معنی پوچ است. روش‌های مختلفی وجود دارد که می‌توان با این واقعیت مقابله کرد اما بهترین گزینه پذیرش ماهیت واقعی وجود است. با این توضیح در ادامه بهترین داستان‌ها، کتاب ها و مقاله ها از آلبر کامو ، رتبه بندی شده است. با ما همراه باشید.

مختصری درباره زندگی و افکار آلبر کامو

آلبر کامو در نوامبر سال 1957 در موندوی متولد شد. پدرش کمتر از یک سال پس از تولد وی در نبرد اول مارن در طول جنگ جهانی اول کشته شد. اعضای باقی مانده خانواده به الجزیره رفتند و در آنجا با آنها زندگی می‌کردند.

در سال 1918 او مدرسه را شروع كرد و در سال 1923 موفق به اخذ بورس تحصيلي از دبيرستان شد. او ابراز علاقه به ورزش، از جمله فوتبال و بوكس كرد اما از بيماري سل نيز رنج برد كه سريعا چشم انداز یک حرفه ورزشي را پايان داد. وی سپس به عنوان دانشجوی فلسفه در دانشگاه الجزایر ثبت نام کرد. او عمیقاً تحت تأثیر معلم خود ژان گرنیه قرار داشت كه به ایجاد پایه‌ای برای نوشتارهای بعدی كامو كمک كرد.

کامو علاقه زیادی به تئاتر داشت و برای نویسندگی، تهیه کنندگی و بازیگری در تئاتر دو تراول کار می‌کرد. او نمایش‌نامه‌هایی نوشت که تا امروز نیز خوانده می‌شود. دو مورد از آنها Le Malentendu و Caligula است.

سالهای قبل از آغاز جنگ جهانی دوم، کامو به عنوان روزنامه نگار و منتقد کار می‌کرد. او داوطلب پیوستن به ارتش شد اما به دلیل سل رد شد.

در سال 1940، پس از فرار از فرانسه، با فرانسین فاور ازدواج کرد. در این دوره، که در آلپ فرانسه نیز سپری شد، وی کتاب‌های آفت و سوءتفاهم را نوشت. دومی یک نمایشنامه بود و اولی یک رمان.

حقایق جالب زندگی آلبر کامو

• کامو با ژان پل سارتر دوست بود.
• وی دومین جوانترین برنده جایزه نوبل ادبیات بود.
• کامو در طول جنگ جهانی دوم بخشی از محل اقامتش در فرانسه بود.
• او در یک تصادف دلخراش اتومبیل درگذشت.
• به دلیل کمبود کاغذ، رمان بیگانه او تقریباً منتشر نشد.

1- بیگانه؛ رمان برجسته آلبر کامو

غریبه یا بیگانه قطعاً مشهورترین رمان آلبرکامو است. این رمان داستان پوچ گرایانه درباره شخصی به نام Meursault است. یک مرد عجیب و ناراضی که در الجزایر زندگی می‌کند.

او زندگی خود را بدون هدف طی می‌کند و سپس سرانجام در ساحل دریا مرتکب قتل می‌شود..

این رمان به عنوان یک اثر برجسته از جنبش پوچ گرایی دیده می‌شود. شخصیت مورسو، بی‌توجهی عمومی او نسبت به دیگران، خودش و کمبود احساسات از زمان انتشار رمان مورد بررسی و تأمل قرار گرفته است.

خطوط آغازین و پایانی داستان از شناخته‌شده‌ترین داستان های مدرنیسم است.

2- کتاب طاعون آلبر کامو را از دست ندهید

این کتاب آلبر کامو به طاعونی می‌پردازد که در الجزیره اتفاق می‌افتد. برای نوشتن این داستان، کامو به عنوان الهام به دنبال شیوع وبا در سال 1849 بود. او وقایع را از دهه 1840 به دهه 1940 منتقل کرد و دیدگاه پوچ گرایانه خود را ارائه داد.

بیشتر از اینکه به خود بیماری بپردازد، بر روی بحران آن لحظه تمرکز دارد. کامو علاقه‌مند بود در کشمکش بین مرگ و زندگی و اینکه بشر برای کنترل سرنوشت خود چه خواهد کرد، کاوش کند. این رمان در سال 1947 منتشر شد.

3- افسانه سیزیف؛ داستان رفتن و برگشتن بی‌حاصل

افسانه سیزیف معروف‌ترین مقاله آلبر کامو است. این اثر در سال 1942 منتشر شد و عقاید کامو در مورد پوچی را بیان می‌کند. او نوشت، انسان‌ها باید به زندگی خود ادامه دهند و بدانند كه برای جلوگیری از سرنوشت نهایی آنها هیچ كاری نمی‌توانند انجام دهند.

کامو افسانه سیزیف را باستانی را به خدمت گرفته و از آن به عنوان استعاره‌ای برای مبارزه غیرممکن که بشر بر ضد پوچ زندگی دارد، استفاده می‌کند.

4- سقوط؛ از آخرین کتاب های آلبر کامو

سقوط آخرین اثر داستانی کامل کامو بود. داستان در آمستردام قرار دارد و حقیقت، وجود و زندانی شدن را بررسی می‌کند. همه مضامینی که در چندین داستان و رمان دیگر آلبر کامو نیز یافت می‌شود. این داستان درباره ژان باتیست کلمنس، وکیلی است که داستان زندگی خود را شرح می‌دهد. این کتاب از یک سری مونولوگ تشکیل شده است که موفقیت‌ها و ناکامی‌های او را بررسی می‌کند. چهار سال قبل از مرگ وی و یک سال قبل از برنده شدن جایزه نوبل منتشر شده بود.

5- یاغی، انسان عصیانگر یا هر اسمی که شما دوست دارید!

کتاب Rebel به معنی یاغی با ترجمه‌های مختلفی از نام آن در ایران منتشر شده است. یاغی مقاله‌ای درباره شورش است. کامو به چرایی شورش مردم و چگونگی تغییر عمل عصیان در دنیای مدرن می‌پردازد. مقاله بسیار طولانی است و بیشتر از یک داستان به یک کتاب شبیه است.

در پایان، او به این نتیجه رسید که مردم عصیان می‌کنند، زیرا آنها همیشه به دنبال معنی برای زندگی خود هستند. این همه بخشی از تلاش بی‌هدف و معنادار است که تمام بشریت در آن جریان دارد و پوچ‌گرایی آلبر کامو می گوید حل نمی‌شود.

6- کتاب آدم اول از آلبر کامو

اولین انسان یا آدم اول یک رمان ناتمام است که کامو وقتی در ژانویه 1960 درگذشت روی آن کار می‌کرد. این رمان قرار بود یک رمان زندگینامه‌ای باشد و توسط دخترش در سال 1994 منتشر شد.

شخصیت اصلی‌ این رمان از نظر فیزیکی و احساسی جدا از بقیه کارهای آلبر کامو است.

در طول دهه 1930 ، آلبر کامو علایق خود را گسترش داد. او آثار کلاسیک فرانسوی و هم‌چنین نویسندگان آن روز از جمله آندره ژید، آنری دو مونترلان و آندره مالرو را خواند. وی از چهره‌های برجسته روشن‌فکران چپ الجزایر بود. برای مدت کوتاهی در سال‌های 1934 تا 35 او همچنین عضو حزب کمونیست الجزایر بود.

علاوه بر این، آلبر کامو در حوزه تئاتر نوشت، تولید، اقتباس و بازی کرد که هدف آن نمایشنامه‌های برجسته‌ای برای مخاطبان طبقه کارگر بود.

او تا زمان مرگ عشق عمیقی به تئاتر داشت. از قضا، نمایشنامه‌های وی کم‌ترین بخش دیده‌شده از ادبیات وی است.

دو مورد از ماندگارترین کارهای آلبر کامو در تئاتر می‌تواند اقتباس‌های صحنه‌ای وی از ویکی وی فاکنر برای فیلم یک راهبه (Requiem pour une nonne؛ 1956) و فیودور داستایفسکی با مالکیت (Les Possédés؛ 1959) باشد.

اکثر مردم بد نیستند، آنها فقط آنچه مهم است را اشتباه درک می‌کنند.

طاعون، آلبر کامو

در دو سال قبل از آغاز جنگ جهانی دوم ، کامو به عنوان روزنامه نگار در Alger-Républicain به عنوان خبرنگار روزنامه نگاری را در بسیاری از ظرفیت ها خدمت کرد ، از جمله نویسنده رهبر ، سردبیر ، سردبیر ، گزارشگر سیاسی و بازبینی کننده کتاب. وی برخی از آثار ادبی اولیه ژان پل سارتر را مرور کرد و مجموعه ای مهم از مقالات را برای تحلیل شرایط اجتماعی در میان مسلمانان منطقه کابلی نوشت. این مقالات که به صورت خلاصه در Actuelles III (1958) تجدید چاپ شده است ، توجه (15 سال پیش) را به بسیاری از بی عدالتی هایی که منجر به وقوع جنگ الجزایر در سال 1954 جلب شد ، جلب کرد. در حالی که بی عدالتی های استعمار را نادیده نگرفت ، همچنان نقش آینده فرانسه در الجزایر را مشاهده کرد.

وی بیشترین تأثیر را به عنوان روزنامه نگار در آخرین سالهای اشغال فرانسه و دوره فوری پس از آزادی داشت. وی به عنوان سردبیر روزنامه پاریس Combat ، جانشین روزنامه جدید مقاومت ، كه عمدتاً توسط كامو اداره می شد ، دارای موضع چپ مستقل و مبتنی بر آرمان های عدالت و حقیقت و این اعتقاد بود كه همه اقدامات سیاسی باید از نظر اخلاقی محكم باشد. بعداً ، مصلحت اندیشی سبک قدیم چپ و راست هرچه بیشتر ناامید کننده بود و در سال 1947 ارتباط خود را با مبارز قطع کرد.