نقد فیلم Barking Dogs Bite Never Bite 2000 (سگ‌هایی که پارس نمی‌کنند، گاز نمی‌گیرند)

فیلم فیلم Barking Dogs Bite Never Bite که در زبان فارسی با نام “سگ‌هایی که پارس نمی‌کنند، گاز نمی‌گیرند” شناخته می‌شود، اولین فیلم بلند بونگ جون هو (Bong Joon-ho) کارگردان صاحب نام کرده‌ای است که در سال 2000 منتشر شده است. در ادامه به نقد فیلم Barking Dogs Bite Never Bite 2000 خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید.

در زمان انتشار فیلم Barking Dogs Bite Never Bite در فوریه 2000، انتظار نمی‌رفت که این فیلم بتواند در بازار سینمای تجاری جایگاهی را داشته باشد و تنها به عنوان یک اثر هنری که با سلیقه‌ی شخصی تولید شده بود، شناخته م‎ی‌شد. اما کمی بعد از اکران این فیلم بررسی‌ها چیز دیگری را نشان می‌داد. این فیلم توانسته بود در بین عموم مردم جایگاه ویژه‌ای را به دست آورد و اکثر سانس‌های اکران فیلم در کره، سینماها لبریز از علاقه‌مندانی بود که می‌خواستند به تماشای این فیلم بنشینند.

بونگ جون هو، اولین فیلم بلند خود را به تهیه‌کنندگی چا سونگ جائه و با بودجه‌ی بسیار محدودی ساخت. او حتی برای کاهش هزینه‌های ساخت این فیلم، از لوکیشن خانه‌ی شخصی خودش (که به تازگی با همسرش در آن مستقر شده بود) به عنوان لوکیشن استفاده کرد.اما با شروع اکران فیلم “سگ‌هایی که پارس نمی‌کنند، گاز نمی‌گیرند” در سینماهای کره با استقبال باورنکردنی‎ای روبرو شد. علاوه بر استقبال مردمی از این فیلم، کارشناسان و منتقدان سینمای کره نیز توجه ویژه‌ای به این فیلم داشتند و صحبت از حضور یک مولف صاحب سبک در سینمای کره مطرح شد. اتفاقی که برای بونگ جون هو در اولین فیلم سینمایی‌اش رخ داد برای کمتر سینماگری پیش می‌آید. او علاوه بر این‌که توانسته بود با فروش فوق‌العاده بودجه‌ی ساخت فیلم بعدی‌اش را تعمین کند، اسم و رسمی برای خود رقم زده بود که به نوعی موفقیت فیلم بعدی او را تضمین می‌کرد.

نقد چارچوب‌های اجتماعی با به تصویر کشیدن یک کمدی سیاه

در نقد فیلم فیلم Barking Dogs Bite Never Bite 2000 باید گفت که بونگ جون هو از همان سکانس‌های آغازین فیلم که یک ساختمان آپارتمانی با راهروهای تنگ و واحدهای به هم چسبیده را به تصویر می‌کشد، به مخاطب می‌فهماند که سوژه‌ی فیلمش از یک طبقه‌ی اجتماعی خاص جانب‌داری می‌کند. فضای این آپارتمان که قرار است ماجرای فیلم در آن اتفاق بیافتد، به سادگی نشان دهنده‌ی وضعیت آشفته و به هم ریخته‌ی قشر متوسط جامعه‌ی کره است. یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد تمامی آثار سینمایی این کارگردان، پرداخت نمادگرایانه از شخصیت‌های متنوعی است که هر یک از آن‌ها متعلق به یک قشر و یک طبقه‌ی اجتماعی خاص می‎‌باشند. تقابل این شخصیت‌ها کنش‌های داستانی فیلم‌های بونگ جون هو را رقم می‌زند و ذهنیت او را به عنوان یک مولف آشکار می‎‌کند.

داستان فیلم “سگ‌هایی که پارس نمی‌کنند، گاز نمی‌گیرند” به تقابل دو زوج می‌پردازد که در یک ساختمان و در آپارتمان‌هایی شبیه به هم زندگی می‌کنند. یک مرد تحصیل کرده‌ی متشخص، با مدرک پروفسورای جامعه شناسی که در انتظار تائید دانشگاه برای کرسی استادی است و با همسر باردارش در یک آپارتمان کوچک زندگی می‌کند زوج اول این داستان بونگ جون هو است. زوجی که علی رغم تلاش‌های فراوان، نتوانسته‌اند جایگاه اجتماعی دلخواه خود را به دست بیاورند و سرخوردگی از اجتماع، آن‌ها را در موقعیتی قرار داده که با صدای پارس سگ‌های همسایه به مرز فروپاشی می‎‌رسند و تمام چارچوب‌های زندگی اجتماعی در یک ساختمان بزرگ را زیر پا می‌گذارند و حتی می‌توانند با کشتن سگ همسایه دست به یک جنایت بزنند. اما در تقابل با آن‌ها زوج جوانی به تصویر کشیده می‌شوند که علی زغم وضعیت بد اقتصادی، امیدوارانه به دنبال سگ‌های گمشده‌ی آپارتمان می‌گردند و در این مسیر تمام تلاش خود را می‌کنند تا ثبات و امنیت را به ساکنان ساختمان مسکونی خود بازگردانند.

یکی از دغدغه‌های همیشگی بونگ جون هو که تقریبا در تمام آثارش به چشم می‌خورد، نگاه ضد امپریالیستی است. این کارگردان کرده‌ای جامعه‌ی خود را در معرض مستقیم تاثیرپذیری از فرهنگ غربی می‌داند و به آسیب شناسی این معضل در فیلم‌هایش می‌پردازد. در باید گفت که این کارگدان نگهداری از سگ‌هایی با نژادهای اشرافی را فرهنگی متاثر از غرب می‌داند و در همان اولین فیلم خود، دغدغه‌های بزرگی که برای پاسداری از فرهنگ بومی خود دارد را به نمایش می‌گذارد.

فیلم Barking Dogs Bite Never Bite یک کمدی سیاه است که با به تصویر کشیدن فضای تنگ آپارتمان‌های کوچک، به نقد زندگی مدرن می‌پردازد و با خلق موقعیت‌های کمدی، دغدغه‌های اجتماعی فراوانی را مطرح می‌کند. یکی از دغدغه‌های اصلی فیلم، عدم توجه مسئولان به تهدیدهایی است که جامعه را به خطر می‌اندازد. نام این فیلم یعنی “سگ‌هایی که پارس نمی‌کنند، گاز نمی‌گیرند” یک اصطلاح کره‌ای است. این اصطلاح برای مواقعی به کار می‌رود که تهدیدهای جدی که باعث ایجاد رعب و وحشت می‎‌شوند، هیچ وقت به واقعیت تبدیل نمی‌شوند. بونگ جون هو با طنازی خاص خود، نگاه امیدوارانه‌اش را نمایان می‌کند. او در واقع با لحنی تهدید آمیز معضلات جامعه را به تصویر می‌کشد و از طرفی خوشبینی او سبب شده تا به مخاطب این باور را القا کند که هیچ یک از این تهدیدها واقعی نیست.

کلام آخر در نقد فیلم Barking Dogs Bite Never Bite 2000

فیلم “سگ‌هایی که پارس نمی‌کنند، گاز نمی‌گیرند ” به بخش مسابقه جشنواره بین‌المللی فیلم سن‌سباستین اسپانیا دعوت شد و در جشنواره فیلم سالمادنس و جشنواره بین‌المللی فیلم هنگ کنگ جوایز متعددی را کسب کرد. لایه‌های پیچیده‌ی داستانی این فیلم ، یک روایت خاص را می‎سازد که با تمام فیلم‌های بونگ جون هو مشابهت دارد. اگر فیلم‌های دیگر این کارگردان صاحب نام کره‌ای را دیده‌اید و از تماشای آن‌ها لذت برده‌اید، بد نیست نیم نگاهی هم به آغاز مسیر هنری او داشته باشید و به تماشای این فیلم بنشینید.

مطالب بیشتر بخون…

• نقد فیلم Memories of Murder 2003 به کارگردانی بونگ جون هو
• نقد فیلم The Host 2006 به کارگردانی بونگ جون هو
• نقد فیلم Mother 2009 به کارگردانی بونگ جون هو
• نقد فیلم Snowpiercer 2013 به کارگردانی بونگ جون هو
• نقد فیلم Okja 2017 به کارگردانی بونگ جون هو
• نقد فیلم Parasite 2019 به کارگردانی بونگ جون هو