موسیقی کانتری؛ صدای فقر، کودکان یتیم، عاشقان و کارگران

موسیقی کانتری، سبک Western نیز نامیده می‌شود که از اوایل قرن 20 در مناطق روستایی جنوب و غرب آمریکا رونق گرفت. اصطلاح موسیقی کانتری توسط صنعت ضبط در سال 1949 به جای برچسب اهانت‌آمیز Hillbilly (به معنی آدم جنگلی) پذیرفته شد. در این مطلب به تاریخچه موسیقی کانتری و هنرمندان برجسته آن خواهیم پرداخت.

آغاز و ریشه موسیقی کانتری آمریکایی چیست؟

ریشه سبک کانتری در تصنیف‌ها، ترانه‌های محلی و ترانه‌های محبوب مهاجران انگلیسی، اسکاتلندی و ایرلندی آپالاچی (Appalachian) و دیگر مناطق جنوب آمریکا است.

در اوایل دهه 1920 موسیقی محلی گروه‌های نواحی کوهستانی جنوب با ضبط فیدلین جان کارسون برای اولین بار در سال 1923 آغاز شد. روایت‌های غیرشخصی تراژدی‌ها که به اخلاق سخت‌گیرانه کالونیستی (Calvinist) اشاره می‌کنند، در تضاد کاملاً متمایز با احساسات غالباً تمسخرآمیز بسیاری از موسیقی‌های رایج آن روز قرار داشتند.

مهم‌تر از ضبط برای رشد موسیقی کانتری، پخش سراسری از رادیو بود. ایستگاه‌های رادیویی کوچکی در دهه 1920 در شهرهای بزرگ جنوبی و میانه غربی ظاهر شدند و بسیاری از آنها وقت پخش خود را به موسیقی زنده یا ضبط‌شده متناسب با مخاطبان سفید روستایی اختصاص دادند. دو برنامه منظم و با نفوذ رادیویی آن دوره موارد زیر بود:

• “National Barn Dance” از شیکاگو که در سال 1924 آغاز شد.
• “Grand Ole Opry” از نشویل که در سال 1925 آغاز شد.

محبوبیت فوری این برنامه‌ها باعث ضبط بیشتر و ظاهرشدن نوازندگان در رادیو و استودیوهای ضبط شد.

 در این میان خانواده کارتر و جیمی راجرز بودند که اجرای آنها به شدت بر موسیقی‌دانان بعدی تأثیر گذاشت. این ضبط‌های اولیه از تصنیف‌ها و آهنگ‌های رقص کانتری بود و انواع ساز از جمله ویولون و گیتار را به عنوان سازهای اصلی بیش از یک پایه موزون از گیتار یا بانجو را استفاده می‌کرد. سازهای دیگری که گه‌گاه مورد استفاده قرار می‌گرفتند شامل سنتور آپالاچی، سازدهنی و ماندولین بودند. آوازها یا با یک صدا یا با هماهنگی بسیار نزدیک انجام می‌شدند.

با مهاجرت بسیاری از سفیدپوستان روستایی جنوب به شهرهای صنعتی در دوران رکود بزرگ و جنگ جهانی دوم، موسیقی کانتری به مناطق جدید منتقل شد و در معرض تأثیرات جدیدی مانند موسیقی بلوز و gospel قرار گرفت.

تعصب نوستالژیک موسیقی کانتری، با شعرهای آن در مورد فقر، کودکان یتیم، عاشقان بی‌سرپرست و کارگران دور از خانه، در زمان جابجایی گسترده جمعیت، جذابیت خاصی داشت.

در طول دهه 1930 تعدادی از ستاره های فیلم “singing cowboy” ، که ژن آتری در آبین آنها از همه بیشتر شناخته شده بود، موسیقی کانتری را می‌گرفتند و با متن متناسب با متناسب‌سازی‌شده، آن را به موسیقی “غربی” ترکیبی و پرماجرا تبدیل می‌کردند.

نوع دوم و ماهیتی بیشتری از کانتری در دهه 1930 در منطقه تگزاس – اوکلاهما بوجود آمد، جایی که موسیقی سفیدپوستان روستایی در معرض موسیقی نوازنده موسیقی ارکسترهای سیاه بود.

در پاسخ، سبک نوسان وسترن در دست باب ویلز و دیگران تکامل یافت و به ویژگی‌های گیتارهای استیل و تقویت شده و ریتم رقص قوی تبدیل شد.

یک نوع مهم تر، honky-tonk بود ، سبک موسیقی کانتری که در دهه 1940 با چهره‌هایی مانند ارنست توب و هنک ویلیامز ظاهر شد. ترکیبی از ویولون و گیتار و شعرهای تلخ آن درباره سفیدپوستان روستایی که در این شهر بزرگ به سر می‌برند به طور گسترده‌ای توسط سایر موسیقی‌دانان کشور پذیرفته شد.

در همان دوره تلاش مشترک برای بازیابی برخی از ارزش‌های ریشه‌ای کانتری موزیک بیشتر شد. نوازندگان ماندولین، بیل مونرو و گروه تار وی، Blue Grass Boys، ریتم‌ها و سازهای جدید را کنار گذاشتند. سازنده موسیقی بانوی او، ارل اسکروگز، سبک درخشان سه انگشتی را توسعه داد که ساز را به موقعیت برتری می‌رساند. موسیقی آنها، با رانندگی، ریتم‌های هم‌زمانی و خلوص ابزاری، نام “bluegrass” را از گروه مونرو گرفت.

دوران محبوبیت دوچندان سبک کانتری پس از جنگ جهانی دوم

اما با تأثیر تجاری سازی، محبوبیت موسیقی کانتری در تمام بخش‌های ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم، بسیار بیشتر مشخص شد.

در سال 1942 روی آکاف (Roy Acuff)، یکی از مهم‌ترین خوانندگان کانتری، در نشویل اولین انتشارات موسیقی کانتری را با همکاری مشترک سازماندهی کرد. شهرت متقابل هنک ویلیامز در اواخر دهه 1940 باعث شد نشویل به عنوان مرکز بی‌چون‌و‌چرای موسیقی کانتری، با استودیوهای بزرگ ضبط و Grand Ole Opry به عنوان محل اصلی اجرای آن، تاسیس شود.

در دهه 50 و 60 سبک کانتری با داشتن مجریان برجسته‌ای همچون Tex Ritter ، Johnny Cash ، Tammy Wynette ، Buck Owens ، Merle Haggard ، Patsy Cline ، Loretta Lynn و Charley Pride، به یک تجارت عظیم تجاری تبدیل شد. خوانندگان محبوب اغلب آهنگ‌ها را به سبک نشویل ضبط می‌کردند. در حالی که بسیاری از ضبط‌های موسیقی کانتری از چمن‌زارهای سرسبز برای اجرا استفاده می‌کردند.

دهه 1970 شاهد رشد موسیقی “غیرقانونی” ویلی نلسون و وایلون جنینگز از مهاجران برجسته نشویل بود. شکاف بین کانتری و جریان اصلی موسیقی پاپ در آن دهه و در دهه بعدی همچنان که گیتارهای الکتریکی جایگزین سازهای سنتی شدند و موسیقی کانتری برای مخاطبان شهری ملی پذیرفته شد، همچنان کاهش یافت.

کانتری با اجرای نوازندگان متنوعی چون دالی پارتون، رندی تراویس، گارت بروکس، ربا مک اینتیری، امیلو هریس و لایل لاوت، در اواخر قرن 20 حیات خود را حفظ کرد و محبوبیت آن تا قرن بیست و یکم ادامه داشته است.

موسیقی کانتری علی رغم استقبال از سبک‌های محبوب دیگر، کاراکتری غیر‌قابل‌تردید را به عنوان یکی از معدود سبک‌های موسیقی بومی آمریکا حفظ کرد.